Hij was er al.
Ik was nog onderweg.
Dit was mijn halte en ik verliet de tram op zoek naar de metro.
Zoveel mensen om me heen en enkel mezelf om rekening mee te houden.
Alleen onderweg. Ik raak verstrikt in het net van mijn eigen hersenspinsels. Ik schrijf denkbeeldige boeken vol met wat mijn gedachten me op dat moment vertellen. Maar het vangnet van mijn gedachten is teer en dun. De omgeving is als een zwerm vliegen die mijn spinsels niet opmerken. Rakelings gaan ze voorbij. Maar dan gaan ze er dwars doorheen.
Was er maar een simpele knop die het toeliet om die gedachten een voor een op te nemen.
Heel mooi!
echt mooi geschreven !!
Wauw! Prachtig <3